Falar do Escola Lubiáns é falar do defensa e capitán Fabián Suárez (Carballo, 1978), un referente do deporte carballés e do mundo do hóckey.
Que che parece o nivel dos rivais esta tempada?
O nivel desta tempada parécese moito á de fai dúas, cando conseguimos o ascenso a OK Prata. Hai tres ou catro equipos que se reforzaron e previñeron ben o calendario da tempada regular e que están por arriba na táboa, pero calquera equipo pode sorprender. Hai equipos que non se reflicte na táboa o posto no que deberían estar, pero non son tan regulares, e despois, este ano hai un equipo que está a romper todas as estatísticas, que é o RC Jolaseta e está a facer unha tempada perfecta, só cedeu dous empates e competir contra iso é algo moi complicado, xa que nunha tempada como esta hai moitas fases e sempre tendes a pegar un baixón de rendemento nalgún momento da tempada.
A nós esta campaña minguáronnos moitísimo as baixas, xa que incluíndo a miña, houbo varios compañeiros que se tiveron que ausentar das pistas varias semanas e mesmo meses, e aínda temos a tres xogadores no dique seco, e nunha tempada tan longa, necesítase tanto para facer entrenos de calidade, como preparación de partidos e cargas físicas, un persoal amplo como o que pretendiamos ter ao principio de tempada.
Doutra banda, en respecto ao equipo do ano pasado, suplimos ao porteiro a principio de tempada e fichamos outro no mercado de inverno, pero o persoal de xogadores mantense coa mesma que ascenderamos. Tivemos un cambio de adestrador, co cal levamos tres anos con cambios na dirección e aínda que xa coñeciamos a Carlos, hai que cambiar o chip e volver a outro sistema totalmente diferente ao que viñamos habituados. Aínda así, a tempada está a ser boa, salvo algúns tropezóns, pero todos os equipos tarde ou cedo imos pinchando.
Cales son as principais virtudes do Lubiáns?
As principais virtudes ou as que tentamos inculcar desde a entidade e o vestiario son: o compañeirismo e o respecto. Como dicimos sempre, o Lubiáns chega a verse como unha familia, e debería ser así, xa que botamos moitas horas xuntos e coñecémonos tanto no deportivo como no persoal dentro do vestiario. Eu falo desde a miña posición e sendo integrante do persoal senior de OK Bronce, viáxase e convivimos moitas horas durante unha tempada, pero fóra do vestiario ves que as familias dos xogadores da base están sempre apoiando ao club e facendo cousas pola entidade. Un exemplo do que significa o Lubiáns foi no último 3×3 que se realizou hai dous anos, eramos máis de 50 voluntarios axudando para que todo ese evento saíse ben e todos temos familias e cousas que facer durante a primeira fin de semana de xullo, pero como digo eu, se vés a gusto e hai bo ambiente, aínda que custe, buscas un oco para botar unha man.
Que significa para ti portar o brazalete?
O brazalete non deixa de ser un anaco de tea que o único en que diferencia a un xogador doutro na pista é en que só el pódese dirixir ao árbitro, sempre de modo cordial, para recriminar algunha decisión na que non se está de acordo ou na que se teñan dúbidas, ademais de ver calquera incidencia do partido á hora de asinar actas etc. Iso é o que significa o brazalete literalmente, pero para min, o que significa o brazalete é ser un membro dun grupo de xente que ten que saber escoitar, ás veces saber calar, apoiar no que sexa ao que ten calquera tipo de problema, e estou a falar tanto fóra como dentro da contorna deportiva, tentar ensinar valores. Iso ás veces transfórmase en realizar accións que non son do teu agrado nin do de ninguén, pero hai que facelas, e se un non as fai, todos se reflicten e veno como un respaldo para non realizalas. Eu como capitán estou seguro que cometo infinidade de erros, e xa che digo, tanto no deportivo como na xestión persoal de equipo, pero o que teño sempre na cabeza é tentar que a xente que pasa polo vestiario esté en modo positivo e haxa un ambiente san e respectuoso, temos que darnos conta que somos o equipo no que toda a base vai ver reflectida. Hai moitos nenos na bancada que veñen vernos e se esta sociedade non se pode cambiar aos mozos por outra vía, polo menos no deporte que collan algúns valores, que fai falta que sexan rescatados nestes tempos.
Como foron eses cinco meses lonxe das pistas?
Moi duros, tanto pola dor física, sobre todo os tres primeiros meses, xa que a recuperación non foi fácil e engadíronse problemas de inflamacións interarticulares que me fixeron atrasar bastante o poder preparar un plan de rehabilitación bo, como no psicolóxico, a cabeza éo todo e se ves que xa tes unha barreira e súmanse outras coas que non contabas, o resultado é sempre tender a caer nunha impotencia e negatividade que inflúe para facerche saír da fochanca.
Como che atopas tras superar a lesión e volver xogar?
Agora mesmo estou nunha fase moi positiva e atópome ben, si é verdade que perdín, tanto con esta lesión como a do ano pasado por motivos de saúde, bastante continuidade e iso ao final transfórmase en que ao competir notes que perdiches ritmo de partido e a xestión na pista é máis lenta, perdes confianza e tes moitas dúbidas, o hóckey é un deporte no que tes que xestionar decisións moi rápido e iso si que noto, que ao estar tanto tempo parado téñoo que traballar máis e tentar ir conseguindo entrar nesta recta final de tempada para poder achegar ao equipo, se non é dentro desde fóra, pero sempre tentar achegar.
Foto: @fotoschimpi
