Un dos motores do Coristanco é o centrocampista e capitán Damián Blanco Lagoa (Zas, 1993), que leva doce anos no seu club mostrando unha alta capacidade para distribuír o xogo. Ademais do equipo coristanqués, estivo un ano no Zas e outro no Seaia.
Sobre a tempada, opina que “foi complicada desde o principio, xa que tivemos moitas baixas inesperadas. Empezamos ben a liga, pero aos poucos entramos nunha mala dinámica e a pesar de que tentamos truncala, ao final non o conseguimos. Empezamos cun persoal curto e coas baixas que sufrimos aínda quedamos con ela máis curta, e lastrounos ao longo do ano, onde poder adestrar con bastantes efectivos fíxose imposible moitas veces, dándolle as grazas aos cadetes que nos axudaron en moitas ocasións e facendo un papel moi importante connosco. Temos unha base con moito futuro”.
O zaense porta o brazalete, comentándonos que para el é “unha responsabilidade que me gusta, trátase de dar exemplo aos máis novos, e de motivar e falar cos compañeiros nas malas e felicitalos nas boas. Agora que xa son un veterano, sempre me lembra aos capitáns que tiven ao longo destes anos, sobre todo cando era un rapaz, e son nos que me baseo. Non me considero unha persoa de moitas palabras, pero si sei dicir o xusto para que a xente enténdame, pero sobre todo con accións. Un capitán ten que ser o exemplo para o grupo”.
Un dos momentos que máis marcou a Damián como xogador foi cando “gañamos a liga invictos, foi un ano espectacular, onde case chegamos a unha final de copa, onde quedamos eliminados en semifinais. Ese ano eramos 25 amigos xogando ao fútbol coma se fósemos o xardín de pequenos. Creo que a clave de que sexa o mellor recordo foi porque eramos un grupo de amigos. Levados da man de Eloy Calvo, outro gran amigo e un espectacular adestrador”.
Foto: fotoschimpi
