MANOLIÑO: Historia viva nas Eiroas

Falar do campo As Eiroas, de Carballo, é falar, necesariamente, dun personaxe querido e respectado por todos: Manoliño. Manuel Facal Anido (Cequeiras-Coristanco, 1957) é unha desas personalidades no mundo do fútbol actual estimados por todos. Ese sorriso que esboza ao velo, esa cara de bonachón e ese servizo que ofrece sen pedir nada a cambio son os seus acenos de identidade. Xa son 27 anos nese posto de encargado da instalación municipal.

PERO QUEN É REALMENTE MANOLIÑO?

Naceu en Cerqueiras (Coristanco) hai 62 anos. Aos cinco trasladarse a vivir na Ponte Rosende, en Carballo. Os seus pais -Manuel e Ermosinda- foron traballar a Italia e el quedou a vivir coa súa tía Narcisa. Realizou labores de carpinteiro durante sete anos en Carballo, para a firma Fuentes e Iglesias, e despois estivo de operario en Meirama (Cerceda). Foron sete meses. Seguidamente trasladouse a traballar a Suíza. Na localidade de Untareli, no cantón Zug (Suíza central), realizou funcións de peón da construción. Estivo a vivir no país Helvético desde o ano 1981 ao 1990.

A súa vinculación co Bergantiños FC foi por mor de ocupar o posto de responsable da instalación deportiva das Eiroas. Transcorría a tempada 1993-1994. El o lembra moi ben, un 18 outubro formou parte da brigada de obras do Concello de Carballo. Pertenceu ao persoal do Padroado Deportivo Municipal e a Carballo Deporte. Ese ano da súa chegada para ser o responsable da instalación, hai agora 27 anos, foi moi especial para Manoliño, como o coñecen todos, posto que o Bergantiños FC conseguiu o seu listón máis prezado, campión de Terceira División.

Sobre quen lembra especialmente, Manoliño, de forma moi diplomática, di: “Eu lévome ben con todos. Desde cando cheguei, con Mella, Villa, Fran, Manolo ou Piña, ata a actualidade. Pero sería unha lista interminable e seguro que me deixarei algún nome non camiño”. Tamén ten un recordo especial para os adestradores, como Ramón Piña, José Luis Vara, Manín, Agustín Costa, Oreiro, Baleato ou Miguel. De todos os xeitos recalca unha mención especial cara a Luís Cendán, ao que chama cariñosamente “Padriño”, debido a que foi el, sendo concelleiro de Deportes, quen o colocou no debido a que hoxe desempeña.

Manoliño é seguidor, sobre todo, do Bergantiños FC. Pero o seu corazón tira polo Barcelona FC e, dentro do club culé a súa inclinación sempre foi cara Leo Messi, así como por Andrés Iniesta. Eran os seus dous grandes referentes. Se importante foi o título de Terceira División conseguido polo conxunto do Bergan á súa chegada, tamén lembra con agarimo a fase de ascenso a Segunda División B fronte ao Fuenlabrada ou o ascenso a Terceira División, con Miguel Figueira no banco. E apuntilla Manoliño, novamente sacando a súa gran diplomacia: “Todos os partidos son especiais. Cada un achega sempre algo importante ao longo dous anos que van pasando”.

Manoliño non oe moi ben, ten un aparello que lle axuda, polo que para falar con el hai que levantar a voz, e debe de poñer moita atención na conversación para seguila, aínda que non quita nin un momento o seu gracejo e fácil palabrería.

Gústalle falar de todo, aínda que, loxicamente, do seu Bergantiños, especialmente. Manoliño é un deses personaxes que inflúe na vida cotiá de As Eiroas, instalación pola que pasa un inxente número de futbolistas, tanto a adestrar como a xogar, así como miles de afeccionados. E alí está el para recibilos con esa imaxe de boa persoa que desprende nada mes velo. É Manoliño.

Compartir:

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn

Novas relacionadas